Επιστροφή και του ποδοσφαίρου, μετά την αναγκαία έτσι ή αλλοιώς χαλάρωση της καραντίνας. Δυστυχώς! Παρακαλώ; Δυστυχώς, γιατί μετά από μια μεγάλης διάρκειας παύση πριν λήξει το πρωτάθλημα, σίγουρο είναι ότι τα μυαλά δεν προβλέπεται να αλλάξουν. Μ’ αυτές ειδικά τις άγριες ιστορίες ανάμεσα σε Μαρινάκη και Ιβάν, η ποδοσφαιρική βαρβαρότητα θα ξεφύγει. Ακόμα περισσότερο από την κατάσταση που έπαιζε πριν τον κορονοϊό.
Μιλάω για Σαββίδη και Μαρινάκη. Δεν είμαι της πλάκας να κάνω λόγο για ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό. Μόνο οι πιο αρρωστημένοι οπαδοί βλέπουν αντιπαλότητα ηθικών αξιών και ιδανικών συλλόγων πίσω από τις λέξεις ”Ολυμπιακός” και ”ΠΑΟΚ”.
Μαζί, λοιπόν, με την ποδόσφαιρική δράση θα επιστρέψει και η οπαδική μαστούρα. Η οπαδική ζάλη. Και ο χάλιας θα βλέπει τα πράγματα όπως τον βολεύει γαι να δικαιολογεί την εκτός συναγωνισμό χοντρομαλακία του.
Ξύπνα! Ξεκόλλα! Δεν υπάρχουν βρώμικες ομάδες. Ούτε καθαρές. Υπάρχουν μόνο ελεεινοί και τυχοδιώκτες πρόεδροι. Αξιόπιστοι και αξιοπρεπείς. Η ομάδα είναι μια νεράιδα, ένα ξωτικό, ένα φάντασμα που δεν το πιάνεις με το χέρι, αλλά και με το μάτι. Γιατί κυκλοφορεί μονάχα στη φαντασία σου.
Επιστροφή του ποδοσφαίρου. Γιατί; Αρρώστια είναι να βγάλει πάλι άλλος τη σαπίλα του, όλο το πύον κουβαλάει σαν άνθρωπος. Υγεία είναι ότι θα έχει πάλι την ευκαιρία να κάνει την πλάκα του στα φιλαράκια του. Να κερδίσει η ομάδα του και να ειρωνευτεί τον κολλητό του. Να χάσει η ομάδα του και να εισπράξει το χιούμορ της παρέας. Αυτό είναι, ρε. Δεν είναι κάτι άλλο, η χολή, η σύφιλη του συχαμένου.
Το ποδόσφαιρο, λέει, είναι βρώμικο. Μια χαρά είναι το ποδόσφαιρο, οι οπαδοί είναι κομπλεξικοί, εμπαθείς
ΑΣ ΞΑΝΑΔΟΥΜΕ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΥ