Πόσοι θέλουν, επιτέλους, να ξαναδούν ποδόσφαιρο μόνο για τη φανέλα της ομαδάρας τους; Να ανοίξουν τα γήπεδα, να ξαναρχίσει το πρωτάθλημα και το κύπελλο για να δουν τη δική τους ομάδα να παίζει. Πόσοι;
Είναι κι οι άλλοι, οπαδοί ή όχι. Είναι εκείνοι που τους λείπει η μπάλα. Τους λείπει διότι την είχαν βάλει στην καθημερινότητα τους. Μη λέμε βαρειές κουβέντες, αλλά είναι σα θρησκευάμενοι με το ποδόσφαιρο. Το γουστάρουν, ρε, παιδί μου.
Όπως στον άλλονα λείπει η εκκλησία. Και είχε πρόβλημα τις τελευταίες μέρες διότι δεν του επιτρεπόταν του αληθινού δούλου του πανάγαθου να ανάψει ένα κεράκι, να φιλήσει τα εικονίσματα, να κάνει τον σταυρό του μέσα στο ναό, να ηρεμήσει η ψυχή του.
Μπερδεύεις τα άγια των αγίων με τις κλωτσές στα χορτάρια των γηπέδων; Γιατί, όχι. Και ποιος σου είπε ότι αυτό κάνω; Μην αρνήσαι εκείνο που γαληνεύει ή ζωντανεύει τη ψυχή, όποιο κι αν είναι αυτό. Ναι, το ποδόσφαιρο δεν μιλάει στην καρδιά, ούτε στο μυαλό. Βαράει κατ΄ευθείαν στη ψυχή. Την απογειώνει, την ομορφαίνει, όπως και τη σκοτεινιάζει, σε κάποιους τη σκοτώνει, τη σβήνει.
Έχει και το ποδόσφαιρο τους αγίους του. Ξέχνα τους ήρωες, τους θριαμβευτές, τους τροπαιούχους. Λέω για εκείνους τους ποδοσφαιριστές που έπαιζαν μπάλα λες κι ήλθαν από του παραδείσου τα μέρη. Ζωντανά φαντάσματα που κέρδισαν ονειρική κατάκτηση στη μνήμη και τη ψυχή των ποδοσφαιρόφιλων. Των λάτρεων της στρογγυλής θεάς. Θες ονόματα;
Υπάρχει ένα υπέρτατο πράμα, άϋλο κι άπιαστο, η ψυχή του αιώνιου και ανώνυμου ανθρώπου, αυτή δίνει το στέμμα σε βασιλείς και πρίγκηπες, ιππότες και σταυροφόρους των γηπέδων. Θες ονόματα; Θα ‘χεις ακουστά τον Πελέ και τον Μαραντόνα, τον Γκαρίντσα και τον Κρόυφ, τον Μπεστ και τον Ντι Στέφανο, τον Πούσκας και τον Μπεκενμπάουερ, τον Εουσέμπιο και τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Λούις Αρτίμε και τον Ζυστ Φονταίν, τους αμέτρητους και τεράστιους παικταράδες, που όσοι τους παρακολούθησαν στο γήπεδο κρατάνε τη φιγούρα τους ακόμα στη φαντασία τους.
Μιλάμε για αγίους πραγματικούς, όχι μαϊμού, μιλάμε για ποδοσφαιριστές που θα θέλαμε να έπαιζαν ακόμα.
Διαβάστε ακόμα: