Για τον πατέρα, για την μητέρα ο αγώνας με το παιδί τους είναι πιο δύσκολος από το ντέρμπυ. Άνισος ο αγώνας. Ο γονιός δεν έχει να κάνει μόνο με τον γιο του, με την κόρη του. Αντίπαλος του δεν είναι το παιδί του, αλλά η κοινωνία. Πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, σήμερα το καμάρι τους το «κλέβει» η κοινωνία. Στην εύθραυστη ηλικία του το επηρεάζει πολύ πιο έντονα και αποφασιστικά απ’ ό,τι ο γονέας.
Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα gadgets, συν τα ηλεκτρονικά κόλπα που έχουν πέσει στην αγορά, όλη αυτή η εντελώς ανεξέλεγκτη και μαγική για τον πιτσιρικά μπουρδελοκατάσταση, παραλαμβάνει το παιδί από τη ζεστή και παρθένα φωλιά της οικογένειας. Με συνέπεια να μετατρέπονται σε αουτσάϊντερ ο φάδερ και η μάδερ- επί της ουσίας βγαίνουν έξω από τη σέντρα. Το ‘χουν χαμένο το παιχνίδι στην προσπάθεια τους να μπολιάσουν δικές τους γεύσεις και αρώματα – παραδοσιακά και διαχρονικής αλήθειας- στο χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού. Το μόνο που πραγματικά κάνουν οι γονείς- και είναι όλο δικό τους- είναι να πάνε πάσο στα εξωτερικά ερεθίσματα που δέχεται το παιδί. Η επίθεση που γίνεται και μέσα στο σπίτι τους, μέσα στο δωμάτιο του παιδιού.
Αν ήμουν ιεροκήρυκας, ένας προπαγανδιστής, αν εκπροσωπούσα θρησκεία, ιδεολογία, φιλοσοφία, οτιδήποτε με εξουσία, παραδέχομαι πως θα σήκωνα τα χέρια. ”Κλέβουν” από τους γονείς το παιδί κι αυτό ζει σ’ έναν άλλον κόσμο. Πως να επικοινωνήσεις μαζί του όταν κλωτσάει, δεν σηκώνει μια κουβέντα με νόημα, με περιεχόμενο. Οτιδήποτε χρειάζεται σκέψη.
Το λέω. Γιατί να μην το πω. Τη σημερινή γενιά με ηλικία 10 και 15 χρονών θα την πηδήξουν πολύ εύκολα, μα τόσο εύκολα, εκείνοι οι συνομήλικοι τους που θα ξεχωρίσουν. Όσο και να πέσει στη νάρκωση μια φουρνιά νεολαίας, όσο και να ανατραφεί με αναπηρία, κάποιοι ξεφεύγουν, γυαλίζει το μάτι τους, καίει το αίμα τους και η ψυχή τους ψοφάει για κονόμα, για εξουσία.
Δεδομένο. Το 85% της αγοράς στη μεταπολεμική Ελλάδα, στο εμπόριο, στη βιομηχανία, στα ΜΜΕ, στη διασκέδαση, στη τεχνολογία, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στον τουρισμό, στα πάντα όλα των μπίζνες, ξεκίνησαν από το μηδέν. Επαναλαμβάνω: Το 85% των επιχειρήσεων που άνοιξαν θεμέλια και γιγαντώθηκαν δεν υπήρχαν πριν τη δεκαετία του ’60. Το ίδιο θα γίνει και αύριο. Δεν θα προέρχονται από οικογένειες με οικόσημο οι αυριανοί ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Θα αυτοχριστούν, θα βγουν στον αφρό γιατί προέρχονται από μια γενιά ”πτωμάτων” και στον ανταγωνιστικό πόλεμο βρήκαν αφρούρητα κάστρα σε διάφορους χώρους.
Διαβάστε ακόμα: