Η νούμερο ένα λέξη τους δυο τελευταίους μήνες στην Ελλάδα είναι η ”κανονικότητα”. Όσοι μιλάνε για τον κορονοϊό βγάζουν από το κουτάκι και την περίφημη κανονικότητα. Τεράστια πλαστογραφία κι αυτή, να χαρακτηρίζεται κανονικότητα και να ελπίζουν να επανέλθουμε σε μια κατάσταση ζωής, όπου η συντριπτική πλειοψηφία έχει παράπονα. Δεν είναι ευχαριστημένη.
Κι όμως! Αυτή η κανονικότητα η οποία προκαλεί μανούρες, απεργίες, διχασμούς και βάζει στο παιχνίδι ανύπαρκτα κόμματα και τα στέλνει στη Βουλή, είναι μια κανονική… κανονικότητα. Δηλαδή; Αυτή είναι η ζωή από καταβολής! Έτσι ήταν, κι έτσι θα ‘ναι στον αιώνα. Κάποιοι θα είναι πασάδες, άλλοι θα την κουτσοβγάζουν κι άλλοι θα κυκλοφορούν μονίμως στη γκρίνια, την κλάψα και τη διαμαρτυρία.
Θα τελειώσει, λοιπόν, κι αυτό το έργο με τον κορωνεό, και θα συρθούμε πάλι στο βούλιαγμα της… κανονικότητας. Που δεν θα είναι… κανονικότητα, αφού δεν θα ικανοποιεί τους περισσότερους. Θα είναι κανονικότητα, όμως, αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι, διότι αυτός ο κόσμος που ζούμε δεν μπορεί να είναι διαφορετικός.
Τι, δηλαδή; Μετά την επιδημία θα περίμενε κανείς να λάμψει το φως το αληθινό και να γιατρευτεί η… κανονικότητα που ξέρουμε από τότε που γεννιόμαστε μέχρι να πάμε στην άλλη διάσταση; Όχι, κύριε. Η κανονικότητα σε περιμένει στην αγκαλιά της. Η κανονική κανονικότητα που θα είναι σίγουρα κάπως πιο πικρή από εκείνη που ήξερες πριν την καραντίνα.
Διαβάστε ακόμα: