Σίγουρος είμαι ότι πολλοί έχουν το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζω κι εγώ καθημερινά. Ναι, το να μη βρίσκω σε κανένα κανάλι ταινία του γούστου μου, είναι πρόβλημα.
Κάποια στιγμή τελειώνει η μέρα, σε μένα γύρω στις 9 το βράδυ μετά από συνεχές ωράριο δουλειάς, και το καλύτερο μου είναι μια ταινία να την απολαύσω. Ο κινηματογράφος τα τελευταία 40 χρόνια έκανε βήματα, γιατί όχι και άλματα αληθινής προόδου και υπάρχει μια πληθώρα φιλμ υψηλής ποιότητας. Και με την ευκαιρία να πω ότι δεν λέω ”όχι” να παρακολουθήσω και έργο που το έχω ξαναδεί.
Το αριστούργημα έχει τα λεφτά του. Το ξαναβλέπεις και ανακαλύπτεις ”λεπτομέρειες” που είχαν διαφύγει της προσοχής σου. Ξαναβλέπεις σκηνές με τις οποίες εισπράττεις περισσότερο έντονα τα ”μηνύματα” της ιστορίας της ταινίας. Τη δεύτερη και την τρίτη φορά στην ίδια ταινία είσαι πιο εξοικειωμένος μ’ αυτήν και έχεις την άνεση να εκτιμήσεις καλύτερα το παίξιμο των ηθοποιών, τη μουσική της, τους διαλόγους, την κλάση του σκηνοθέτη.
Το πρόβλημα. Κρατικά και ιδιωτικά κανάλια έχουν καθημερινά στο πρόγραμμα τους ταινίες. Είναι και το συνδρομητικό με άλλα 4-5 κανάλια που δείχνουν ταινίες τη μια καπάκι μετά την άλλη. Κι όμως! Τυχερός θα είναι να πέσω στην περίπτωση. Να μου κάτσει το κελεπούρι.
Όταν μπήκε το η λεγόμενη μικρή οθόνη στο ελληνικό σπίτι ο κόσμος έβλεπε ό,τι έπαιζε η κρατική τηλεόραση κι ήταν ευχαριστημένος. Σήμερα ο απαιτητικός τηλεθεατής παλεύει με το τηλεκοντρόλ να βρει επιλογή στα μέτρα του. Στη φώτο, η βραβευμένη με Όσκαρ Τζένιφερ Λώρενς στην ταινία Το Κόκκινο Σπουργίτι, ΄παραγωγής 2018, που πρόσφατα παρακολούθησα στο συνδρομητικό.
Διαβάστε ακόμα: