Από το πρωί μέχρι το βράδυ δεν ακούς τίποτα άλλο παρά την απειλή του κορονοϊού. Και από το βράδυ μέχρι το άλλο πρωί. Ο καθένας, όμως, ελπίζει ότι δεν θα την πατήσει. Δεν θα κολλήσει. Κάθε μέρα γίνεται ο λογαριασμός, τόσοι οι νεκροί, τόσοι οι νοσήσαντες. Όσο και να φοβάται κανείς δεν χάνει την αισιοδοξία του ότι θα την σκαπουλάρει. Σαν τα βόδια πριν τα σφάξουν.
Αυτά τα τα πολύ ισχυρά σε φυσικές δυνάμεις ζώα, τα βόδια στο σφαγείο, γνωρίζουν ποιο είναι το τέλος τους. Εκείνη τη στιγμή πριν έρθει το τέλος τους. Ότι δεν γλυτώνουν με τίποτα. Κι όμως, δεν αντιδρούν. Δεν επαναστατούν. Παραμένουν στη σειρά, το ένα πίσω από το άλλο, πριν τα θανατώσουν.
Υψηλών κυβικών πράμα το βόδι. Αν δεν δεχόντουσαν το μοιραίο, λίγα λεπτά πριν χάσουν το κεφάλι τους, τότε απ’ όλους εκεί δίπλα τους θα τους είχαν φύγει τα ψιλά και τα χοντρά. Δεν θα έμενε άνθρωπος όρθιος. Θα τσαλαπατούσαν τους πάντες και τα πάντα. Έτσι είναι. Μη και σήκωναν κεφάλι τα βόδια, θα είχαν αλλάξει τα κατσαπουτσάλευρα των σφαγέων, των εργαζομένων.
Τα βόδια, όμως, στωικά, φιλοσοφημένα, σκέτα προβατάκια περιμένουν το αναπόφευκτο. Το τετέλεσται. Παρ’ ό,τι, όπως έχει αποδειχθεί επιστημονικά, γνωρίζουν ότι θα δολοφονηθούν ομαδικά. Ότι δεν θα γλυτώσει ούτε ένα. Μήπως συμβαίνει το άλλο; Μήπως ελπίζουν στον από μηχανής θεό, ότι την τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει και δεν θα πάνε άκλαφτα. Σαν τους ανθρώπους. Πανδημία, δημόσιος ο θανάσιμος κίνδυνος, αλλά εμάς δεν θα μας πλησιάσει.
Διαβάστε ακόμα: