Ανωριμότητα, τουλάχιστον, είναι να κατηγορείται ο πολιτικός, ο πρωθυπουργός για τούτο και το άλλο και να μην σχολιάζεται ο πολίτης. Ο ψηφοφόρος. Στο φινάλε, αν φταίει μία ο κατ’ εντολήν του λαού πολιτικός, φταίει δέκα, ούτε καν εννέα, ο κυρίαρχος λαός. Τι, δηλαδή, για να συνεννοούμεθα, είναι ή όχι ο λαός που εκλέγει την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση; Αν συμβαίνει το ανάποδο να το πούνε. Τι, δηλαδή, κάνουν πλάκα, αστειεύονται, λένε ανέκδοτα όταν μας ζαλίζουν τον έρωτα πως ο λαός αποφασίζει; Ότι οι πολιτικοί είναι οι υπηρέτες του λαού, της δημοκρατίας.
Το ίδιο με τους παπάδες. Εξωφρενικό, όχι απλά απαράδεκτο. Να ζητάνε ευθύνες από τους ιερείς επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν. Στον Χριστό, όχι στον Ολυμπιακό. Στο Θεό, όχι στον όποιον πολιτικό. Δηλαδή, τι, η πίστη είναι τύφλα; Η πίστη στη θεία δύναμη των ουρανών, ότι η θρησκεία δεν κωλώνει από τους κορονοϊούς είναι σκοταδισμός;
Τέρμα και τελείωσε. Η θρησκεία, η κάθε θρησκεία από καταβολής ανθρώπινου γένους, είναι με την πίστη. Δεν είναι με τους πιστούς. Εννοώ ότι δεν τους θέλει καλύτερους ανθρώπους, πιο σωστούς. Τι είναι αυτά; Επιτόπου βαράει διάλυση το μαγαζί εκκλησία αν οι πιστοί δεν είναι καλοί πιστοί.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα με το παπαδαριό, χωρίς υπερβολή, τους καθιστά ένα είδος παράνομους. Διωκόμενους. Ένα στην πραγματικότητα ολοκληρωτικό καθεστώς- λόγω της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, τους απαγορεύει να λειτουργήσουν στις εκκλησίες. Καλώς, λες εσύ. Πολύ καλώς, λέω εγώ. Αυτοί, όμως, λέω για τους παπάδες είναι ιδεολόγοι. Πιστοί. Έχουν την ”τρέλα” τους να θαρρούν πως κανένας κορονοϊός είναι σε θέση να βλάψει τον πιστό όταν μπαίνει στον οίκο του Θεού.
Διαβάστε ακόμα: