Του Νίκου Μάλλιαρη
Για να μη ξεχνιόμαστε. Αυτό ακούγαμε μια ζωή από τους μεγάλους, ότι ένας λαός οφείλει να έχει μνήμη. Ας θυμηθούμε, λοιπόν.
“Ζητάω για πολλοστή φορά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό γιατί εμπιστεύτηκα ανθρώπους που δεν είδαν τίποτα άλλο παρά την εξουσία».
”Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνέργησα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση.”
Αυτά δήλωνε δημοσίως ο Μανώλης Γλέζος, μάλιστα και πριν ακόμα αποχωρήσει από τον Σύριζα. Αφού εν ζωή δεν τον σεβάστηκαν, όπως δεν σεβόντουσαν όσα- υποτίθεται- τους διαφοροποιούσαν πολιτικά και ιδεολογικά από τα άλλα κόμματα, τον ενέπαιξαν. Και αφού κακομεραχειρίστηκαν τον Γλέζο, εκμεταλλευόμενοι τα οράματα και τους αγώνες του, μετά θάνατο τον αποκαλούν… ΣΥΝΤΡΟΦΟ. Και του πλεκουν εγκωμια.
ΤΙ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΣΜΟΣ !!!! ΤΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ !!! ΤΙ ΘΡΑΣΟΣ !!! Το ίδιο έργο θα παίξουν και με τον Μίκη,που αυτός τους τα είχε πει ακόμα πιο ”χοντρα”.
Δικαίωμα να τιμούν προσωπικότητες στο μέγεθος του Γλέζου, κι έτσι να ”επενδύουν” πολιτικά για πάρτη τους, έχουν μόνο όσοι από την απέναντι πλευρά τον αναγνώριζαν εν ζωή, και οι σύντροφοι της ίδιας πλευράς που είναι υπερήφανοι για τη συνέπεια τους, όπως ήταν ο τιμώμενος.
Διαβάστε ακόμα: