Σκέπτεσαι. Τι άλλο παρά τον κορονοϊό. Και να θες να στείλεις κάπου αλλού το μυαλό σου, δεν σ’ αφήνουν. Και η ζωή σου, η καθημερινότητα σου θα πάει στη ρότα που έχουν αποφασίσει, και η σκέψη θα αιχμαλωτιστεί στο ίδιο δόκανο. Μετά φόβου, ε;
Ο φόβος σε μετατρέπει σε ζώο. Δεν είσαι άνθρωπος αν φοβάσαι. Το ζώο από την πρώτη μέρα, από την πρώτη στιγμή που θα ξεμυτήσει μέχρι το τέλος της ζωής του είναι τυλιγμένο με το συναίσθημα του φόβου. Δεν έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια του, δεν έχει προλάβει καν να μάθει τι έχει να αντιμετωπίσει, όμως με τη γέννηση του κουβαλάει το φόβο.
Και στο ζωάκι της μιας μέρας στη ζωή, της μιας εβδομάδας, η ίδια η μάνα του, το πρώτο που θα τον διδάξει είναι ο φόβος. Πρόσεξε, αλεπουδάκι μου, κουνελάκι μου, σπουργιτάκι μου, τιγράκι μου, ψαράκι μου, ποντικάκι μου, βισωνάκι μου, αρκουδάκι μου, γεννήθηκες στον πλανήτη του πόνου. Του τρόμου. Στον πλανήτη που για να επιβιώσεις θα χρειαστεί να φας τον πιο αδύνατο ζώο, κι εσύ να τρέμεις κάθε ώρα της ημέρας μη σε φάει το πιο δυνατό.
Διαβάστε ακόμα: