Μίλησα με γνωστή κυρία, Ρουμάνα που ζει μόνιμα στο Βουκουρέστι. ”Δεν βγαίνω από το σπίτι, όλη την ημέρα η τηλεόραση αναφέρεται στον κορονοϊό… Δεν υπάρχει τίποτα άλλο, κορονοϊός και κορονοϊός… ”.
Άλλο τηλέφωνο, με Βούλγαρο, ιδιοκτήτη εστιατορίου στη Σόφια: ”Η κυβέρνηση εδώ μας έκλεισε πριν η Ελλάδα αποφασίσει να κατεβάσουν ρολά ρεστωράν, μπαρ και καφετέριες. Δεν ξέρει κανείς που είμαστε, που πάμε, τι μας περιμένει το αύριο… Ήδη για 15 μέρες έκλεισαν και οι εταιρείες, όλοι να μένουν σπίτι… ”.
Κλείσε την τηλεόραση. Αυτή είναι η κουβέντα. Τι άλλο να μας πει η τηλεόραση; Να μένουμε στο σπίτι. Το ξέρουμε, κι αυτό κάνουμε. Και δουλειά να έχουμε, να θέλουμε να πάμε σουπερμάρκετ ή ό,τι άλλο, δεν βγαίνουμε έξω. Γιατί, όμως, να έχω ανοικτή τηλεόραση; Δεν κερδίζω τίποτα βάζοντας αυτό τον πυρετό, την επιδημία του ιού μέσα στο χώρο μου.
Δεν έχει να μου πει τίποτα η τηλεόραση, παρά μόνο να προσέχω, να πλένω χέρια και να δίνει τα νέα νούμερα σε κρούσματα και νεκρούς. Δεν αγνοώ τη σοβαρότητα της κατάστασης, δεν είμαι αντικοινωνικός, ούτε αντιδραστικός στα μέτρα προστασίας, αλλά δεν παραδίνομαι στο νεκροταφείο ζωής, στην παράνοια με το κορονοϊό, πριν αρρωστήσω, πριν πεθάνω.
Διαβάστε ακόμα: