Πέθανε ένας από τον ιό. Τον κορονοϊό. Ένας, όχι δυο, ούτε εικοσιδύο. Ένας σε μια χώρα ολόκληρη, όχι σε ένα χωριό και κωμοπόλη. Η είδηση του θανάτου του ενός γίνεται λες και ξέσπασε ο Γ’ παγκόσμιος πόλεμος. Τα ΜΜΕ την έχουν στη μόστρα επάνω ψηλά και εντυπωσιακά.
Μεγάλη, τεράστια η διαφορά αν την ίδια είδηση του ενός θανάτου – που λέγεται, διότι δεν είναι σίγουρο ότι προήλθε από τον ιό- την είχαν στα ψιλά, κάπου σε μια γωνιά. Δεν θα ήταν ένα νέο που θα τρομοκρατούσε, που θα φόβιζε, που θα άλλαζε αποφασιστικά την καθημερινότητα του κοσμάκη.
Δεν λέω, να υποτιμηθεί η απειλή για τη δημόσια υγεία. Αλλοίμονο. Να μην ληφθούν τα δέοντα και με το παραπάνω τα μέτρα πρόληψης και προστασίας. Αλλοίμονο. Όχι, όμως, αυτή η παράνοια, όπου απουσιάζει το μέτρο. Όπου κυριαρχεί η τπερβολή.
Θεμιτή και απαραίτητη η υπερβολή στην τέχνη. Για να προσδώσει έμφαση ο συγγραφέας σ΄αυτό που θέλει να πει με το μυθιστόρημα του, ο σκηνοθέτης με την ταινία του. Η δημοσιογραφία δεν είναι τέχνη, ο δημοσιογράφος και ο πολιτικός δεν είναι καλλιτέχνες.
Διαβάστε ακόμα: