Σα σήμερα 21 Φεβρουαρίου, το 2013, βγήκε στον αέρα ο ηλεκτρονικός apodytiriakias.gr. Με την ευκαιρία, μια γρήγορη κουβέντα για τη φωτογραφία του «εξωφύλλου», την «πρωτοσέλιδη» μας φώτο, όπου είναι παρατεταγμένες οι ομάδες του τελικού στο μουντιάλ 1970. Κάτι περισσότερο από μια σημειολογία έχει η επιλογή της συγκεκριμένης εικόνας με τους ποδοσφαιριστές της Βραζιλίας και της Ιταλίας.
Ο αποδυτηριάκιας είναι αυτής της γενιάς. Του πρώτου μουντιάλ, τότε το λέγαμε «παγκόσμιο κύπελλο», που μεταδόθηκε ζωντανά από την ελληνική τηλεόραση. Για τους Έλληνες εκείνα τα παιχνίδια στο Μεξικό ήταν μια Αποκάλυψη Τώρα, η πιο έντονη πρωτοεπαφή με το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι και από τότε, ουσιαστικά, άρχισε η μύηση του αποδυτηριάκια στη μαγεία και το μεγαλείο της μπάλας. Όλα όσα, δηλαδή, διδάγματα ζωής προσφέρει η δράση στο ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Δεν είναι τυχαία, λοιπόν, η επιλογή της «πρωτοσέλιδης» φωτογραφίας στο site του αποδυτηριάκια, με την Βραζιλία και την Ιταλία, λίγο πριν ξεκινήσει ο τελικός του μουντιάλ 1970, στο Μεξικό. Εποχή όπου η Βραζιλία εκφράζει το μπαλαδόρικό ποδόσφαιρο, το αρτίστικο και της αλάνας, η δε Ιταλία το αντιποδόσφαιρο, το αμυντικό και τεχνοκρατικό.
Ο αποδυτηριάκιας, βέβαια, είναι με την Βραζιλία. Όχι, ακριβώς. Είμαι με το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Υπάρχει διαφορά. Αν και η Ιταλία έπαιζε βραζιλιάνικα, τότε θα ήμουν και με την Ιταλία.
Ποια Βραζιλία; Ποια Αγγλία και Γερμανία. Δεν είμαι με χώρες. Ούτε με ομάδες, με σημαίες, με έθνη, με λαούς. Είμαι με πρόσωπα. Όποια φανέλα κι αν φοράνε. Και θα φτύσω κατάμουτρα αυτόν της δικής μου σχολής, της δικής μου κουλτούρας, αν με προδώσει. Πολύ περισσότερο τον Βραζιλιάνο όταν δεν παίζει σαν Βραζιλιάνος.
Διαβάστε ακόμα: