Κοντά σαράντα χρόνια κυκλοφορεί στην πιάτσα ο αποδυτηριάκιας κι όμως κόσμος πολύς ακόμα δεν τον ξέρει. Εννοώ δεν ξέρει τι σόι πράμα είναι, πιο σωστά αρνείται να τον μάθει, πριν τον απορρίψει. Να! Είμαι αυτός που είμαι και το τελευταίο που θα σκεφτώ είναι πως θα πάω πάσο σε τυφλούς, να τους κάνω να βλέπουν με τα δικά μου μάτια. Μη σώσουν. Όπως το λέω.
Τι, δηλαδή; Ίδιος ρεζίλης με τον πολιτικάντη της τάδε ταμπέλας θα ήμουν αν ζητούσα να με αποδεχθούν, να με ψηφίσουν, να συμφωνήσουν μαζί μου και κάποιοι ιδεολογικά αντίθετοι.
Τέλος πάντων, και με την ευκαιρία ότι σήμερα η σελίδα έχει τα γενέθλια της, βγήκε στον αέρα στις 21 Φεβρουαρίου, το 2013 (φώτο), για όσους παραμένει περίεργο φρούτο στο διαδίχτυο ο αποδυτηριάκιας, είναι αρκετό ένα κλικ. Εκεί που διαβάζεις «σχετικά» κάτω από το HOME, και στην πρώτη σελίδα, εκείνη με τη φωτογραφία από τον τελικό του μουντιάλ 1970. Οι απαντήσεις στο τι εστί η αυτού η εξοχότης μου που υπογράφει όλα τα κείμενα.
Ο αποδυτηριάκιας δεν προσφέρεται για βίτσια. Δεν απευθύνεται σε ανώμαλους, σε άτομα φανερά και απόκρυφα διαταραγμένα ψυχικά, ποδοσφαιρικά, πολιτικά. Η λίμπιντο που παράγει ο αποδυτηριάκιας δεν σε στέλνει να τα βάλεις με τον άλλον, με την κοινωνία. Να εναντιωθείς στην αντίπαλη ομάδα, στην κυβέρνηση, στον εργοδότη, την πεθερά, οπουδήποτε. Τι είναι αυτά;
Δεν είναι κόμμα ο αποδυτηριάκιας, να τα βάζει με το άλλο κόμμα, ότι εμείς είμαστε καλοί, οι άλλοι τον παίρνουν. Δεν βγαίνει τίποτα έτσι. Τίποτα. Ο Καραμανλής τα έβαλε με τον Σημίτη, ο Παπανδρέου με τον Καραμανλή, ο Σαμαράς με τον Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα. Μηδέν στο πηλίκον. Όταν ο πολτός είναι πολτός δεν θα σταματήσει να ‘ναι πολτός επειδή πρωθυπουργός έγινε κάποιος άλλος.
Θέλω να πω ότι ο αποδυτηριάκιας δεν είναι Δελτίο Ειδήσεων. Όλοι λέμε τα ίδια, μάλιστα με τον ίδιο τρόπο, και την κάθε είδηση την ίδια στιγμή, και μετά πάμε για τα ντόπια ή τα τούρκικα σήριαλ. Όχι, κύριε. Κάντε μας τη χάρη.
Ο αποδυτηριάκιας απευθύνεται στον έξυπνο. Ακριβώς. Στον αντιστασιακό, όμως όχι τον λούμπεν, εκείνον τον σαματατζή, του πεζοδρομίου. ”Πέλατης” του είναι αυτός που αντιστέκεται διότι έτσι αποφασίζει ο ίδιος, όχι κάτω από την πίεση των πραγμάτων της καθημερινότητας. Και αντίσταση ουσίας είναι να αποφεύγει να πατήσει το τηλεκοντρόλ και να λουστεί τη μαλακία του κάθε ραδιοφωνατζή, τιβιτζή, όλο αυτό το σκόρπιο συνάφι των άσχετων που περιμένουν στη γωνία τον ακροατή, τον αναγνώστη, τον τηλεθεατή, για να τον πηδήξουν, να τον λερώσουν.
Διαβάστε ακόμα: