Γενέθλια ο διαδιχτυακός αποδυτηριάκιας. Από σήμερα μπήκε στο όγδοο χρόνο του. Πρώτη εμφάνιση στις 21 Φεβρουαρίου το 2013. Πότε πέρασαν κιόλας επτά χρόνια. Δεν πέρασαν! Πώς να περάσουν όταν ο αποδυτηριάκιας τα βλέπει αλλοιώς, τα μετράει ανάποδα. Επτά χρόνια ακόμα περισσότερο ζωντανός! Απλή αριθμητική, να ξέρουμε τι λέμε.
Τι σκέφθηκα. Αν ο αποδυτηριάκιας γεννιότανε πρώτα στο ίντερνετ, κι όχι σε εφημερίδα, θα είχε εξαφανιστεί πριν γίνει φίρμα. Καμία τύχη να γλύτωνε. Δεν θα έβρισκε χώρο, έτσι όπως ήξερε να παίζει μπάλα, σε γήπεδο τόσο δηλητηριώδες όσο το internet. Όπου πριν καλά καλά καταλάβουν με ποιον έχουν να κάνουν θα την είχαν πέσει επάνω του όλοι οι τρόμπες της πιάτσας. Οι ”σχολιογράφοι” που αρρωσταίνουν αν δεν γράψουν τη ”γνώμη” τους.
Η αλήθεια είναι ότι στο δικό του site ο αποδυτηριάκιας προσαρμόστηκε, χωρίς βέβαια να αρνηθεί τον εαυτό του. Ναι μεν κατέφθασε με τις βαλίτσες του γεμάτες, με τη γνωστή πραμάτεια του, αλλά και μαλάκωσε το γραπτό του, και άλλαξε σε κάποιες λέξεις την ορθογραφία του.
Στον αποδυτηριάκια,τον προερχόμενο από τον “ΦΙΛΑΘΛΟ”, τελικά δεν του την έσπασε έκανε αυτή η περίεργη μεταγραφή, από τη φυλλάδα στο ίντερνετ. Δεν λέω ότι ταιριάξαμε σα την πονηρή νύφη με τον κουμπάρο. Όπως και να το κάνεις όμως, δεν είναι το ίδιο πράμα με την εφημερίδα. Μπροστά στο μαραφέτι κυριαρχεί άλλη ψυχολογία, άλλη διάθεση σ’ αυτόν που σε διαβάζει. Αναφέρομαι στον παλιό αναγνώστη της τελευταίας σελίδας (φώτο).
Το έργο τσούλησε, τελικά, με τον ιχνηλάτη αποδυτηριάκια. Δεν το συζητάμε, ότι δεν έπαιξε καν σκέψη να αλλάξει μορφή η σελίδα, να μην το κρατήσουμε μπουτίκ. Να το πάμε στο άρτσι μπούρτσι και λουλάς, ένα site όλα μέσα και τίποτα. Να μπαίνει ο άλλος και και να μη ξέρει που βρίσκεται. Τι διαβάζει. Και αυτοί που γράφουν να μη ξέρουν τι λένε και για ποιο λόγο φλυαρούν.
Διαβάστε ακόμα: