Τσικνοπέμπτη σήμερα. Η Πέμπτη της τσίκνας, η μέρα του κρέατος. Τα παλιά τα χρόνια από το πρωί ξεκινούσε η σφαγή των χοιρινών, έθιμο από τη ρωμαϊκή εποχή (φώτο). Να φάει ο κόσμος, να χορτάσει και με την παρέα του να διασκεδάσει. Λόγω της ημέρας. Το απαιτεί η… ορθόδοξη παράδοση. Όχι, θα μείνει έξω κι απ’ αυτό το κόλπο η θρησκεία. Ευλογημένη η νηστεία, ευλογημένη και η… τσίκνα.
Όλα είναι μια συνέχεια. Αυτή είναι η αλήθεια. Ό,τι υπάρχει σήμερα, προϋπήρξε. Κάπως διαφορετικό, αλλά επί της ουσίας το ίδιο. Να ικανοποιεί τις ίδιες ανάγκες. Γιατί από τις επιθυμίες και τις συνήθειες του ανθρώπου τίποτα δεν ξεριζώνεται. Σ’ όλους τους λαούς, σ’ όλες τις εποχές. Ποια ορθόδοξη παράδοση; Και οι καθολικοί έχουν τα δικά τους παρόμοια, και όποιοι άλλοι θαρρούν ότι ανήκουν σε κάποιο δόγμα, σε κάποια αίρεση.
Από την αρχαιότητα, λοιπόν, κι ακόμα πιο παλιά έτσι ή αλλοιώς έπαιζαν μπάλα μ’ άλλα ονόματα τα Ψυχοσάββατα, οι Σαρακοστές, οι Αποκριές, οι Καθαρές Δευτέρες, οι Βλάχικοι Γάμοι, τα Καρναβάλια και άλλα τέτοια ειδωλολατρικά δρώμενα.
Το έθιμο της Τσικνοπέμπτης δεν γιορτάζεται στην ελληνική επαρχία με καρμπόν. Κάθε τόπος έχει το δικό του χρώμα και στην πραγματικότητα οι ρίζες φθάνουν στο πως ξέδιναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για πάρτη του μπρεκούλιακα θεού Διονύσου. Στη βορειανατολική Ελλάδα σ’ άλλους χρόνους και καιρούς, και επί χριστιανισμού, ο αρραβωνιάρης στέλνει πεσκέσι τον κούρκο, την όρνιθα, στην μέλλουσα σύζυγο και εκείνη ανταποδίδει με την κότα γεμιστή συν ένα ταψί μπακλαβά. Για να είναι στο πνεύμα της λαϊκής ρήσης ” Ο έρωτας περνάει από το στομάχι”.
Διαβάστε ακόμα: