Απεργία σήμερα. Δεν δουλεύουμε. Αυτό είναι η απεργία. Σήμερα δεν πάμε δουλειά και ζητάμε αυτό κι εκείνο. Από ποιον; Από τα αφεντικά. Αυτή είναι η ζωή μας, να εξαρτιόμαστε από τα αφεντικά. Και με τον εκβιασμό της απεργίας να ικανοποιηθούν τα αιτήματα μας.
Κάποτε οι δούλοι, οι εργάτες, τέλος πάντων όσοι εξαρτιόντουσαν από τα αφεντικά, δεν είχαν δικαίωμα στην απεργία. Και ποια είναι η διαφορά σήμερα; Όση διαφορά έχει στην τσέπη η δημοκρατία με τη δικτατορία. Καμία αξία δεν έχει η ελευθερία του λόγου και η απεργία όταν, πρώτον, οικονομικά ο άλλος είναι στα ίδια και, δεύτερον, πάλι εξαρτάται από το αφεντικό, κρατικό ή ιδιωτικό.
Η αληθινή κατάκτηση δεν είναι η κατοχύρωση του δικαιώματος της απεργίας, αλλά να φθάσει ο εργαζόμενος στο σημείο να μην είναι υποχρεωμένος να… απεργήσει. Η αληθινή ελευθερία ξεκινάει και τελειώνει στη δυνατότητα του ατόμου να στέκεται όρθιος. Να μην έχει ανάγκη, να τον έχουν ανάγκη.
– Θέλω τόσα, αφεντικό. Διαφορετικά αλλάζω εργοδότη.
Δημοκρατία έχουμε. Της πλάκας ιστορία. Περιμένει ο κοσμάκης να λυθούν τα προβλήματα από την κυβέρνηση. Αυτό δεν είναι δημοκρατία. Αυτό είναι λεχριτοσύνη. Η κυβέρνηση, χθεσινή, σημερινή, αυριανή, είναι ανεύθυνη, έχει μόνο… ευθύνες και καμιά δυνατότητα να ικανοποιήσει αιτήματα όπως το ασφαλιστικό, που προκαλεί την απεργιακή παράλυση σήμερα.
Διαβάστε ακόμα: