Δεν είναι Αμερική, ούτε Κίνα και Ρωσία. Τουρκία είναι ο Ερντογάν, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και επειδή κάνουμε σοβαρή κουβέντα, σημειώνουμε ότι ο Τούρκος δεν τσαμπουκαλεύεται στις ΗΠΑ και την Κίνα, δεν κουνάει την ουρά του στον Πούτιν. Άρα, είναι κάτι περισσότερο από υποψία πως έχει εξασφαλίσει κάλυψη και, με την ευλογία τουλάχιστον ενός από τους τρεις χοντροπαίκτες του πλανήτη, κάνει παιχνίδι. Μήπως ο Ερντογάν τα έχει βρει με δυο από τους τρεις, πέρα από τα όποια διαφορετικά συμφέροντα, οικονομικά, γαιοπολιτικά έχουν αυτοί οι δυο αντίπαλοι.

Ο καθένας με τα πλάνα του και την τσέπη του στο power game της πολιτικής, της κατακτητικής είναι η σωστή λέξη. Όταν προσπαθεί κανείς να βγάλει άκρη, τότε το μόνο που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν είναι οι στημένες χειραψίες μπροστά στην κάμερα και τα επίσημα ανακοινωθέντα.

Δεν αποκλείεται ο Ερντογάν να πιντάρει στα σίγουρα. Να μην ενοχλεί, δηλαδή, κανέναν μεγάλο επειδή σήκωσε μπόι μεγαλύτερο από το δικό του. Αντιληπτό, ότι ο ισχυρός, ο κάθε δυνατός παίκτης, νοιώθει άβολα αν κάποιος μικρότερου μεγέθους διεκδικεί το κάτι περισσότερο. Έστω κι αν δεν θίγονται άμεσα τα συμφέροντα του ισχυρού. Θα τον κόψει με στραβό μάτι τον παίκτη με μικρότερο ειδικό βάρος, όταν αυτός έχει πάρει φόρα και ζητάει μεγαλύτερο ζωτικό χώρο.