Η νύχτα η μαγική, η λαμπερή. Έτσι χαρακτηρίζεται, κι έτσι είναι η σπέσιαλ βραδιά των Όσκαρ. (Παρένθεση, δεν γράφω Όσκαρς, δεν έχει πληθυντικό στα ελληνικά καμιά ξένη λέξη). Δεν είναι μόνο αστραφτερή και μυθική και ό,τι άλλο που δικαιούται η εκδήλωση στο Χόλυγουντ για τα ετήσια κινηματογραφικά βραβεία. Είναι και μια βραδιά διαφορετική. Άλλοι οι υποψήφιοι, άλλοι οι νικητές και όσο και να μοιάζει με τις προηγούμενες χρονιές, διότι αυτοί που παραλαμβάνουν τον Θείο Όσκαρ μας λένε το ίδιο και τα ίδιο ποίημα, ο τηλεθεατής παρακολουθεί ένα άλλο έργο.

Ακριβώς. Η ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση δίνει την εντύπωση μιας αληθινής κινηματογραφικής παράστασης, όπου κυριαρχεί το συναίσθημα. Η αγωνία του υποψήφιου νικητή- που βέβαια καταπνίγεται εκείνη τη στιγμή- ο ενθουσιασμός του βραβευμένου, η δικαίωση του, η ανακούφιση όταν ακούσει το όνομα του, η απογοήτευση των άλλων τεσσάρων που κυριλάτα στο πητς φυτίλι εξαφανίζεται. Μιλάνε η ανθρώπινη γκάμα του συναισθηματισμού.

Κι αυτό είναι το ολοφάνερο… μυστικό της τέχνης, σε κάθε μορφή, να συγκινηθεί ο θεατής. Χαμένο από χέρι είναι το βιβλίο, το θεατρικό έργο, η ταινία που απευθύνεται βέβαια στον κόσμο, αν δεν καταφέρει να κερδίσει τον αναγνώστη, τον θεατή, να τον κάνει να χαρεί, να πονέσει, να τον λυτρώσει.