Τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον πατέρα του Ανδρέα, τον έλεγαν «παπατζή». Όχι τυχαία. Παρατσούκλι που μένει σημαίνει ότι έχει βάση. Ο ίδιος, δηλαδή, ο Γεώργιος Παπανδρέου με τη συμπεριφορά του έδωσε δικαίωμα στην Ιστορία να τον ”βαπτίσει” με τούτο το μειωτικό χαρακτηρισμό. Ο παπατζής. Όχι ο καθαρός, ο ίσιος.
Ήταν και πολύ δυνατός στο μπλα-μπλα ο Γεώργιος. Γι’ αυτό τον είπαν και «ρήτορα». Ήταν, λοιπόν, ένας παπατζής ρήτορας. Μόνο το παπατζηλήκι δεν φτάνει για να μεσουρανήσει ο πολιτικός. Και στο φινάλε, πόσο να μετρήσει η παπάτζα, αν δεν υπάρχει και το… προσόν, η ευχέρεια να παρλάρει από το μπαλκόνι.
Με τα χρόνια το «παπατζής» λησμονήθηκε και ο Γεώργιος Παπανδρέου κέρδισε το χαρακτηρισμό ο «γέρων της δημοκρατίας». Άλλο παραμύθι. Ότι είναι της δημοκρατικής παράταξης. Όταν το κόμμα του, η Ένωση Κέντρου ήταν μέχρι το λαιμό με βασιλικούς και χουντικούς. Και αποδείχθηκε αυτό στην αποστασία. Και αργότερα στην δικτατορία. Στη φώτο, ανάμεσα στον γιο του Ανδρέα, αριστερά, και τον Στέφανο Στεφανόπουλο (1898- 1982), κορυφαίο στέλεχος της ”δημοκρατικής παράταξης”, υπουργό του και μετά την αποστασία πρωθυπουργό και αρχηγό της ακροδεξιάς ”Εθνικής Παράταξης”.
Τον Γεώργιο στο παπατζηλήκι ξεπέρασε ο υιός του Ανδρέας. Άλλη κλάση. Και στο γκομενιλήκι ο υιός αποδείχθηκε περισσότερο δραστήριος από τον αξιοθαύμαστο σ’ αυτόν τον τομέα πατέρα του.
Ο Ανδρέας γεννήθηκε το 1919, σα σήμερα 5 Φεβρουαρίου και πέθανε Ιούνιο του 1996.