Είμαι στην εθνική οδό Αθηνών – Λαμίας και κατευθύνομαι προς το κέντρο. Σφαγή κανονική για να φτάσει κανείς στον προορισμό του. Υποφέρει. Αληθινή μάχη, ακόμα κι αν δεν συμβεί καμιά καραμπόλα και προκληθεί η… στάση εργασίας. Έτσι είναι. Δουλειά κάνει ο άλλος οδηγώντας στην εθνική, δεν βγήκε τσάρκα, πάει στο γραφείο, στο υπουργείο, σε κάποιο ραντεβού. Και δίνει τη μάχη για να αποφύγει την καθυστέρηση. Μαρτύριο, σου λέω.
Κι αν κατουριέται. Όχι απλά να βιάζεται, να επείγεται να ξεπεράσει το ”ναρκοπέδιο” της εθνικής οδού. Πιθανόν να έχει πρόβλημα υγείας, λογαριασμό θα δώσει στους μαλάκες που συμπεριφέρονται ως… θεατές σώου, όταν γίνει το άξιντεντ. Φοβερό. Αδιανόητο. Έγινε το δυστύχημα, από μαλακία ή όχι, άσχετο αυτό, και το 99% των οδηγών αντί να πατήσουν γκάζι μετά το εμπόδιο των τρακαρισμένων Ι.Χ., διότι πια ο δρόμος είναι ελεύθερος, αυτοί το ρίχνουν στο χάζι. Σχεδόν μηδενίζουν ταχύτητα, για να κουσουμάρουν τη ζημιά στα αμάξια, να μπανίσουν κανένα τραυματία.
Οι άλλοι από πίσω τι φταίνε; Θα μου πεις ότι κι αυτοί, οι επόμενοι μαλάκες, όταν πλησιάσουν στο σκηνικό, θα κάνουν το ίδιο. Θα αδιαφορούν για τους από πίσω.
Ποιο είναι εκείνο που περισσότερο με θυμώνει. Η αδιαφορία του κάθε αρμόδιου υπουργού. Ούτε καν ενδιαφέρεται για το πρόβλημα, το μόνιμο πήξιμο, που έχει άμεση σχέση και επηρεάζει την εθνική οικονομία. Την παραγωγή. Πως να το πω; Δεν είναι το ίδιο να διανύεις απόσταση 30 χιλιομέτρων σε μια ώρα, όταν χάνεις χρόνο εργάσιμο 30-35 λεπτών. Άσε τα καύσιμα. Άλλο το αμάξι, ιδιωτικό ή επαγγελματικό, σχολικό ή νταλίκα, να είναι μισή ώρα ενεργό, άλλο μια ώρα.
Διαβάστε ακόμα: