Δεν είναι αντικειμενικός. Γιατί, όμως; Γράφει αυτά που γράφει ο επαγγελματίας και τα στολίζει μονόπαντα. Όλα υπέρ της μιας ομάδας. Η άλλη ομάδα, οι άλλες ομάδες είναι δεύτερες, δευτεράτζες. Έχουν άδικο, και κάνουν πονηράδες. Μια είναι η ομάδα με τιμιότητα, με αξία, με πίστη σε αρχές.
Κάποιος λόγος υπάρχει για την τύφλα και το φανατισμό που χαρακτηρίζει το δημοσιογραφικό λόγο του επαγγελματία. Στο ποδόσφαιρο, στην πολιτική, στην οικονομία. Μήπως, όμως, αυτός ο άθλιος και συχαμένος επαγγελματίας δεν είναι πορωμένος οπαδός; Μήπως δεν βρίσκεται σε καμιά λίστα πληρωμών, pay-roll στα ελληνικά, κι έτσι να εξασφαλίζει ένα δεύτερο μισθό, ίσως πιο στρογγυλό από το νόμιμο.
Παίζουν και τα δυο. Να είναι παθιασμένος, άρρωστος με τις εμμονές του ο επαγγελματίας, αλλά κι ένας ψυχρός και αδιάφορος ακόμα και με τα γραφτά του. Απλά να τα γράφει έτσι όπως τα γράφει διότι έτσι θέλει να τα διαβάσει η πελατεία. Αυτοί οι… αντικειμενικοί αναγνώστες στο μέσο στο οποίο βγάζει το μεροκάματο της ντροπής ο αξιόπιστος επαγγελματίας. Αξιόπιστος, βέβαια, διότι ποτέ δεν απογοητεύει τη μαστούρα της πελατείας, πάντα την ικανοποιεί με το παραπάνω.
Υπάρχει μια πιο ελεεινή κατηγορία δημοσιογράφων με τη σπάτουλα. Στο γλύψιμο του πελάτη, της μιας και της άλλης πλευράς. Ο ”ταλαντούχος” γραφιάς. Αυτός είναι ο πλέον επικίνδυνος. Ο κουλτουριάρης. Αυτός είναι ο νοσηρός, ο χολερικός. Αυτός ο οποίος στο ποδοσφαιρικό ή πολιτικό του κείμενο μοιάζει να είναι λόγιος. Λογοτέχνης. Χρησιμοποιεί λέξεις διανοουμενίστικες, επικαλείται τσιτάτα φιλοσόφων, δείχνει διαβασμένος, μελετημένος. Και όλο το ”πνευματικό” του φορτίο το εναποθέτει για να αποδείξει ότι ο… διαιτητής είναι στημένος από την αντίπαλη ομάδα, ότι ο Θεός του χριστιανισμού ή του βουδισμού είναι ο αληθινός, πιο ειρηνικός από τον Θεό των αντιπάλων. Ότι το τάδε κόμμα είναι… διαφορετικό από το άλλο, τα άλλα. Αυτός είναι ο απόλυτος και συνειδητός αλήτης, διότι προσδίδει ένα δήθεν ιδεαλιστικό περιεχόμενο και νόημα στον οπαδισμό της πελατείας.
Διαβάστε ακόμα: