Σα να μην παρακολουθούσαμε ματς ελληνικού πρωταθλήματος. Αυτό το ευχάριστο συνέβη στο Καραϊσκάκη. Έξι γκολ, μπόλικες φάσεις και κυρίως σε πρώτο πλάνο η αδίστακτη επιθυμία του Ολυμπιακού να δείρει τον αντίπαλο. Να του βάλει γκολ, όσο γίνεται πιο γρήγορα, όσο γίνεται περισσότερα.
Αυτό είναι το ζητούμενο στο ποδόσφαιρο, όχι ποια ομάδα κέρδισε. Αν, βέβαια, το προϊόν πρωτάθλημα εμπορικά απευθύνεται και στους ποδοσφαιρόφιλους. Όχι μόνο στην οπαδική μαστούρα.
Μπράβο, λοιπόν, και στις δυο ΠΑΕ για το θέαμα που μας πρόσφεραν. Κι αν ο Άρης αγωνιστικά ήταν πιο κοντά στον Ολυμπιακό, το παιχνίδι θα ήταν πολύ καλύτερο. Έστω και με λιγώτερα από τα έξι τέρματα. Ποιο ήταν το πρόβλημα του Άρεως;
Ο Άρης είναι Άρης, όχι κάποια φοβισμένη επαρχιακή ομάδα, που θα πιάσει τα πίσω φυλάκια, μπας και τη βγάλει καθαρή. Με καμιά κωλομπέ ισοπαλία, καθόλου τιμητική, όσο κι αν προέλθει ηρωϊκά και… τυχερά. Ο Άρης, λοιπόν, ήταν ο περήφανος Άρης, αλλά στα κυβικά αρκετά κάτω από τον Ολυμπιακό. Γιατί;
Δεν είναι δουλεμένη ομάδα ο Άρης. Πολύ κατώτερος, και γι’ αυτό ασταθής σε αρκετά παιχνίδια, με βάση την αξία των παικτών του. Απεναντίας, ο Ολυμπιακός έφερε από τα αποδυτήρια μαζί με την αγωνιστική του ανωτερότητα και την πείνα του να ξεσκίσει τον αντίπαλο. Να του πιει το αίμα. Κι έτσι να δείξει ότι η υπόθεση πρωτάθλημα είναι δική του. Μόνο δική του.
Διαβάστε ακόμα: