Γνωστό ότι ο αποδυτηριάκιας αρνείται την επιστήμη. Και για να είμαι ακριβής την επιστήμη της επιστήμης. Την επιστήμη για το… καλό της επιστήμης, όχι για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Βιάζομαι να πω ότι υπαρχουν και όρια. Πώς θα γίνει, ρε. Υπάρχουν και οι περιορισμοί. Υπάρχουν και οι απαγορευτικές γραμμές.
Φτιάξε τηλέφωνο. Μέχρι εκεί. Όχι, ρε, να μπορείς να μ’ ακούς και χωρίς εγώ να σε καλέσω ή εσύ, ο άγνωστος, να με καλείς και να με ενοχλείς.
Φτιάξε αυτοκίνητο. Σου φτάνει αυτό. Γιατί να θες να τρέχεις με τρακόσα και τετρακόσα χιλιόμετρα; Και να χρειάζεται μετά να φτιάξεις δρόμους ειδικούς γι’ αυτές τις ταχύτητες.
Γράφω αυτές τις αράδες με αφορμή ρεπορτάζ σχετικό με το πώς κάνουν σεξ οι γρύλοι. Φοβερά πράγματα. Ασύλληπτα, ακατανόητα για τον άνθρωπο. Δεν είναι ο κατάλληλος χώρος, να απλώσω λεπτομέρειες της έρευνας που έγινε για τη συνουσία του γρύλου. Σημειώνω μόνο, ότι παθαίνεις την πλάκα σου όταν ζευγαρώνουν τα συγκεκριμένα έντομα. Και απλά σχολιάζεις τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο άνθρωπος είναι κατώτερος, ότι μειονεκτεί σε ζωτικές λειτουργίες σε σύγκριση μ’ άλλα πλάσματα, μάλιστα εκείνα τα θεωρούμενα εντελώς ανάξια λόγου.
Μη ξεφεύγουμε. Επί του θέματος. Γιατί, κύριοι, ψάχνετε τούτο και εκείνο στο θαυμαστό και μαγικό κόσμο των ζώων; ”Να μάθουμε τι γίνεται”. Και γιατί θέλετε να μάθετε; ”Για να κάνουμε καλύτερη τη δική μας ζωή, ό,τι περισσότερο γνωρίζουμε, τόσο το καλύτερο”. Όχι, κύριοι.
Δεν μου τα λέτε καλά. Δεν είστε ειλικρινείς. Ψάχνετε εσείς οι επιστήμονες διότι σας έχει βαρέσει η τρέλα του ερευνητή. Κι είστε λάθος. Σε δρόμο στραβό είσαστε. Όλα όσα ξέρει ο άνθρωπος είναι υπέρ-υπεραρκετά για να κάνει καλύτερη την κοινωνική του ζωή. Ξεχνάμε την ατομική του ζωή, το κουτσομπολιό το αφήνουμε σ’ άλλους. Το μέγα ζητούμενο είναι ποια η κοινωνική συμπεριφορά του δίποδου, όσο κι αν αυτή επηρεάζεται από το πως ο ίδιος ο άνθρωπος διαχειρίζεται προσωπικά τον εαυτό του.
Διαβάστε ακόμα: