Δεν σηκωνόμουν από το κρεβάτι, και ο μικρός δείκτης έχει περάσει τις εννιά. Συμβαίνει αν το παρατράβηξα το προηγούμενο βράδυ, έγραφα μέχρι τις μικρές ώρες. Είναι σα να σ’ έχει πάρει η κατηφόρα, πως να σταματήσεις; Γράφεις, γράφεις, ό,τι έρχεται στο κεφάλι σου το κατεβάζεις στο χαρτί.
Ας πατήσω το κουμπί, να δω λίγο τηλεόραση, να βαρεθώ, ως συνήθως, μετά από λίγα λεπτά, κι έτσι να σηκωθώ… Και πέφτω σε διαμάντι, μάλιστα ήμουνα τυχερός που η ταινία μόλις είχε ξεκινήσει. Το αριστούργημα! Το διαμάντι.
Κατ’ αρχήν, η πρωταγωνίστρια του φιλμ Please, stand by, αυτός είναι ο τίτλος. Το κορίτσι πλησίαζε το τέλειο. Ρόλος περίεργος και δύσκολος και τα κατάφερε στο 100%, μάλιστα χωρίς να καταφύγει σε ακρότητες, σε υπερβολές, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ερμηνείας μιας ”καθυστερημένης” διανοητικά και χαρισματικής πνευματικά 20χρονης εσώκλειστης σε ίδρυμα. Δεν την είχα ξαναδεί την 25χρονη Ντακότα Φάνιγκ. Σπουδαίο το παίξιμο της, αντάξιο και για Όσκαρ (φώτο, από την ταινία).
Το άλλο σχετικά με την ταινία Please, stand by του 2018. Έχω παρακολουθήσει χιλιάδες ταινίες. Το λέω και το υπογράφω, πρώτη φορά στο σινεμά θαύμασα ρεσιτάλ ηθοποιίας από ”κομπάρσους” της μιας ατάκας. Και ρεσιτάλ επιλογής από το casting ηθοποιών σε ρόλους 2-3 μονάχα πλάνων. Το γκαρσόνι είναι γκαρσόνι, δεν παριστάνει το σερβιτόρο στα λίγα μόλις δευτερόλεπτα που εμφανίζεται. Το ίδιο η νοσοκόμα, είναι τόσο αληθινή νοσοκόμα, λες και την πήραν μέσα από ιατρείο, και ο μπάτσος, η οδηγός πούλμαν, ο ταμίας στα εισιτήρια κ.α.
Ψάχνω να βρω το βιογραφικό του σκηνοθέτη. Πολωνός, του 1946, από πιτσιρικάς κτυπημένος από πολιομυελίτιδα, η οικογένεια του μετανάστευσε στην Αυστραλία κι εκεί σπούδασε νομικά ο Ben Lewin, το όνομα του. Την κάνει γυριστή κι ασχολείται με το σινεμά. Γράφει σενάρια και γυρίζει ταινίες, όλες ποιήματα και εμπορικές. Γυαλάκιας, καραφλός, χοντρός και περπατάει με ειδικής κατασκευής μπαστούνι μέχρι το μπράτσο του ο Μπεν Λιούην. Στη δουλειά του ένας θεός.
Διαβάστε ακόμα: