Το κορίτσι γνωρίζει, όταν πια αποφασίσει να δοθεί στον καλό της, ότι θα «ματώσει». Και θα πονέσει. Είναι παρθένα, ο υμένας στον κόλπο θα δεχθεί την επίσκεψη του πέους και η ιδέα της ”πρώτης φοράς” είναι επόμενο να της προκαλεί… «αμυντικά» συναισθήματα. Είναι αμήχανη, σφιγμένη, ψιλοανήσυχη, ακόμα κι αν πριν το… έργο ψυχολογικά θα ξεπεράσει την «απειλή», την «επίθεση» του ανδρικού στιλέτου στο κορμί της.
Κανένας παρόμοιος φόβος στον άνδρα. Το αγόρι, άλλωστε, συνήθως σκέπτεται σαρκικά, να ”το κάνει”, να μπει μέσα στο κορίτσι, πρώτα να ικανοποιήσει τις ορμές του, να κατακτήσει ένα φρούριο, κι όχι τόσο να γνωρίσει ηδονή.
Και το κορίτσι όταν το αποφασίσει το τελευταίο που σκέπτεται είναι η σεξουαλική ικανοποίηση, απόλαυση. Καμία τέτοια ιδέα. Το ξέρει ότι ”αυτό” πρέπει να γίνει, πρώτα απ’ όλα γιατί είναι γυναίκα. Και αντιλαμβάνεται πως δεν έχει νόημα να ”το κάνει” μόνη της. Μία τέτοια ενέργεια, να ξεπαρθενευτεί η ίδια, είναι ίσως περισσότερο ανάρμοστη και από απόπειρα βιασμού της από άνδρα. Για την ανήλικη, λοιπόν, για την έφηβη η «πρώτη φορά» είναι απλά μια… διαδικασία απαραίτητη, επειδή δεν γίνεται να την… αποφύγει, όσο κι αν την αναβάλει για τούτο και τον άλλον λόγο.
Συνήθως η πρωτάρα, το κορίτσι που θα συνουσιασθεί την «πρώτη φορά»… δεν καταλαβαίνει. Δεν αισθάνεται. Είναι έξω από κάθε σκέψη, εκείνες τις στιγμές, ο πόθος, η ηδονή, όσο κι αν έχει ερεθιστεί.
Πιθανόν να συμβαίνει και το άλλο. ”Την πρώτη φορά” όχι μόνον δεν λειτουργεί σεξουαλικά το κορίτσι από τη μια, και από την άλλη θέλει να ευχαριστηθεί το ταίρι της, όταν τον δεχθεί μέσα της. Κι ακριβώς επειδή δεν νοιώθει ακόμα σεξουαλικά ολοκληρωμένη, περιμένει από το αγόρι να φερθεί σαρκικά μεν, αλλά τρυφερά, ερωτικά.
Διαβάστε ακόμα: