Δεν πρόλαβαν να τον θάψουν τον σπουδαίο μουσικό δημιουργό Θάνο Μικρούτσικο κι ένας αλήτης συγγραφέας, ένα πουλημένο τομάρι με το όνομα Χρήστος Χωμενίδης τα έβαλε με τον μακαρίτη. Έγραψε όσα έγραψε μετά το θάνατο του Μικρούτσικου, δεν τόλμαγε να τα δημοσιεύσει όσο ζούσε ο συνθέτης.
Αποκαλυπτικό, όμως όχι σοκαριστικά αποκαλυπτικό. Απλά αποκαλυπτικό, κι αυτό είναι το συνταρακτικά γελοίο για όσους θεωρούνται… ”λαός”, για όσους αντιμετωπίζονται ως ”λαός” Απλά αποκαλυπτικό, διότι δεν είναι έκπληξη ο χάλιας, ακόμα και με τουρμπάνι επαναστατικό, με κοψιά πολιτικοποιημένου, να είναι ένας χάλιας και μισός.
Στο άρθρο του ο Χωμενίδης, ο ταλαντούχος λογοτέχνης Χωμενίδης, υμνεί το έργο του Μικρούτσικου, και του βγάζει το καπέλο. Ο πίτουρας, όμως, οι πίτουρες με το κινητό στο χέρι, άρχισαν να βρίζουν τον συγγραφέα διότι, λέει, αίσχος και ντροπή να γράφει αυτά που έγραψε. Ποια είναι η εξήγηση στο φαινόμενο; Να κατηγορείται, να μουτζώνεται, να καταριέται από εκατοντάδες ηλίθιους, σοβαρούς και αξιοπρεπείς καραγκιόζηδες, ένας επώνυμος και αξιόλογος της κοινωνίας, για κάτι που ΔΕΝ διέπραξε; Μια είναι η εξήγηση. Είναι η καύλα, είναι η ανάγκη να εκφραστεί δημόσια και ο τίποτας. Είναι η βαθειά επιθυμία του μηδενικού να κατηγορήσει, να βρίσει, να μειώσει, να ξεφύγει από τον όχλο της σιωπής μ’ ένα πήδημα, με ένα twit, και να βρεθεί στον όχλο της διαμαρτυρίας, της κοινωνικής οργής.
Μέγας ο αποδιτηριάκιας. Ποτέ δεν άνοιξε διάλογο με αναγνώστη στη φυλλάδα. Ποτέ δεν απάντησε σε κάποιον, Ποτέ. Κι αν απευθυνόταν σε κάποιον, όχι για να του απαντήσει, τον αποκαλούσε ”κύριε μαλάκα”. Που σημαίνει ότι ναι μεν είσαι μαλάκας, αλλά απαιτώ να συμπεριφέρεσαι ως κύριος.
Να, οι ”επίμαχες” αράδες στο κείμενο του Χωμενίδη, που θεωρήθηκαν προσβολή στη μνήμη Μικρούτσικου: ”… Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό… ”.
Ο Χωμενίδης δεν τα έβαλε με τον Μικρούτσικο, απεναντίας αποδίδει τον δέοντα σεβασμό στον καλλιτέχνη. Ο Χωμενίδης κρίνει, σατιρίζει τον όχλο, που με τσερόκι καγιέν αυτολανσάρεται αδικημένος και – πλέον σχολιάζω στη συνέχεια εγώ, όχι ο Χωμενίδης- σ’ ένα κράτος πριν αυτό κατεβάσει τα έγχρωμα σλιπάκια του και σηκώσει τις μπουτάρες του στους δανειστές.
Ούτε ένα. αριθμός 1, από τις δεκάδες ΜΜΕ, που δημοσίευσαν την καραξεφτύλα της λαϊκιάς οργής κατά του Χωμενίδη, δεν είχε τα άντερα να σταθεί στο ύψος ενός αληθινά μέσου με ΔΙΚΗ του άποψη. Όλα τα μέσα παραδόθηκαν, στην πραγματικότητα ταυτίστηκαν με το τσουνάμι της τυφλής λαϊκιάς να ‘ούμε αγανάκτησης.
Μια η σκοπιμότητα του γραφτού μου. Όχι, βέβαια, να υπερασπιστώ τον Χωμενίδη, αλλά να αρπάξω την ευκαιρία να σημειώσω τούτο: Επανάσταση είναι να φτύνεις τον χάλια, να τον ξεμπροστιάζεις. Ρουφιάνος της επανάστασης είναι εκείνος ο, μαϊμού ποιοτικός, λεχρίτης ο οποίος πάει πάσο τον δήθεν λαό. Η αληθινή επανάσταση δεν έχει κάνει ούτε βήμα, επειδή την υπονομεύουν, συνειδητά κι όχι, οι επαναστάτες του πωπού, οι ενδιαφερόμενοι μονάχα να μαζεύουν ψήφους. Οι δουλέμποροι της κάλπης.
Διαβάστε ακόμα: