Γράφει ο Ισαάκ Διαμαντίδης
Χιόνια στην Ελλάδα, εννοώ στις μεγάλες πόλεις, στους μεγάλους δρόμους. Τα χιόνια μας αρέσουν, δεν μας ενοχλούν στις καρτ-ποστάλ και μονίμως στις κορυφές των βουνών.
Χιονίζει και ο ελληνάρας θεωρεί ιδανική την ευκαιρία να καβαλήσει το αυτοκίνητο και να τρέξει στας… εξοχάς, με τα παιδιά ή τα εγγόνια του. Να απολαύσει το χιόνι, που στη χώρα μας δεν το βλέπουμε συχνά. Τι συμβαίνει, όμως; Ο δικός σου θα ξεκινήσει τη χιονάτη βόλτα χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες και με ελαστικά που έπρεπε να είχαν βγει προ πολλού στη σύνταξη.
Επόμενο είναι το Ι.Χ. του… χιονοδρόμου να μείνει στο δρόμο και να εμποδίζει την κυκλοφορία άλλων οχημάτων που διαθέτουν αντιολισθητικές αλυσίδες, αλλά και των μηχανημάτων που έχουν σταλεί για το άνοιγμα των δρόμων και τον απεγκλωβισμό πολιτών.
Κάνουν και κάτι άλλο το ίδιο επικίνδυνο οι Έλληνες. Αρνούνται πεισματικά να καθαρίσουν το πεζοδρόμιο τους από τα χιόνια. Παρ’ ό,τι είναι υποχρεωμένοι από το νόμο. Θεωρούν υποτιμητικό το να πιάσουν το φτυάρι και να διώξουν τα χιόνια από την πόρτα τους, διευκολύνοντας έτσι την κίνηση των συμπολιτών τους. Οι δήμοι κάνουν τα στραβά μάτια. Στο φινάλε, και οι δημότες έχουν δώσει ασυλία στους τοπικούς άρχοντες.
Γιατί, τι γινόταν στις φωτιές; Τηλεφωνούσαν στην πυροσβεστική να κάνει τη δουλειά και οι καλοί πολίτες συνέχιζαν την πρέφα στο καφενείο. Μόνο αν η ζημιά είναι χοντρή, με νεκρούς και περάσει στα δελτία ειδήσεων, ψάχνουν ενόχους και πέφτουν καμπάνες. Αναφέρω την καταδίκη του δημάρχου, με δεκαετή φυλάκιση, που την εξέτισε με προσφορά κοινωνικού έργου, μετά τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία, που κόστισαν τη ζωή 36 ανθρώπων.
Διαβάστε ακόμα: